Zondag 2 november hebben we in onze geloofsgemeenschap ’Allerzielen’ gevierd in de Oude Helenakerk en daarbij onze dierbare naasten, die ons zijn voorgegaan herdacht.
Hun namen werden genoemd en er werd een lichtje voor hun zielenrust aangestoken.
Iedereen was in deze viering van harte welkom: gelovigen, ongelovigen en mensen die troost zoeken in het verdriet van een gemis. De diepe bedoeling is om de naam en de herinnering aan de overledene levend te houden. En om diepe betekenis te geven aan het overlijden en de overgang naar een ander leven.
De gedachtenis aan en het bidden voor de overledenen is een oude christelijke traditie vol troost.
Er ontstond de gewoonte om eens per jaar alle overledenen te gedenken en wel op 2 november ‘Allerzielen’. De kern in de vieringen is het vertrouwen dat wij ook over de dood heen met elkaar verbonden zijn, zoals wij ook tijdens ons leven in liefde met elkaar verbonden waren. Het geloof en de hoop zijn daarbij het kompas.
Christenen geloven dat Jezus Christus is opgenomen in het leven en het licht van God. Ook onze dierbaren delen in dat licht en zijn in Gods hand. Het noemen van hun namen hoeft daarom geen verdriet op te roepen, maar eerder dankbaarheid. Daarom speelt het licht in de vieringen een belangrijke rol. Maar evenzo verdriet mag er zijn en tranen mogen gezien worden. Zij zijn van een diepe verbondenheid.
De mensen van voorbij zij blijven met ons leven
De mensen van voorbij ze zijn met ons verweven
In liefde, in verhalen, die wij zo graag herhalen
In bloemengeuren. In een lied, dat opklinkt uit verdriet.
Een regel uit de lezing naar Epistula 263 van Augustinus, bisschop van Hippo:
Ween niet, de dood is niets. Ik ben maar aan de andere kant. Ik ben mezelf. Wat wij waren voor elkaar, dat zjin we voor altijd.
Wanneer een mens om je heen wegvalt kan dat voelen als een persoonlijke aardbeving met verdriet, pijn en gemis, terwijl de wereld om je heen gewoon doordraait. Maar de draad is niet verbroken en zo mogelijk biedt gedenken u troost. Troost probeert men ook te vinden in gebed, zoals vandaag op 2 november met ‘Allerzielen’. Zij blijven in de stilte van ons hart! Onze doden zijn dicht bij ons, ze zijn slechts aan de overkant.
We hebben gebeden in vertrouwen op U onze God: ‘Neem onze geliefden op in Uw wereld.’
Ook in nogal wat protestantse gemeenten zijn de afgelopen jaren vieringen gekomen waarin de overledenen worden herdacht. Ook hier worden namen genoemd en kan een lichtje worden ontstoken.
Na afloop is er koffie en thee in Elim en gelegenheid elkaar te ontmoeten, met elkaar te praten of herinneringen te delen.
