Bij alle herdenkingen aan de Tweede Wereldoorlog, staan we ook even stil, bij wat er in oorlogstijd met onze klokken gebeurde…
Begin februari 1943: er is veel volk op en rond het kerkplein! Nog eenmaal wil men de klokken boven in de toren van dichtbij horen luiden. (voor dit luiden is toestemming verleend.) Enkele jaren ervoor is hun het zwijgen al opgelegd door de bezetter. Ongeveer 40 jaar lang hebben ze dienst gedaan: nu is hun taak volbracht. De klauwen van de bezetter grijpen naar een laatste mogelijkheid om de productie van oorlogstuig gaande te kunnen houden!
Gewoon: geroofd, tja: als oorlogsbuit.
Maandag 8 februari 1943: werklui van een of ander takelbedrijf zijn bezig de klokken uit de toren te halen.
Met de twee grootste heeft men danig moeite: alles moet geschieden met - naar huidige begrippen - uiterst primitief materiaal: takels, lieren: alles met handkracht.
Als de zware ”Haverkamp Manus” de toren verlaat, laat hij zich door een schok bij de takelwerkzaamheden nog heel even weer horen!
Tot oktober 1949 moet onze St. Werenfriduskerk ’t stellen zonder klokken. Behoudens de 2 kleine : die heeft men kunnen laten onderduiken. Vanaf de bevrijding konden die weer worden gebruikt. Hadden we toch nog iets..
De pastoraatsgroep.
