Kerstconcert 23 december
- Details
- Zieuwent
We gaan op bezoek bij mevrouw Fiene Kolkman - Hulshof ‘Harmes’. We willen wat meer horen over haar herinneringen aan de oorlogstijd in Zieuwent en de bevrijding.
Fiene is geboren in juni 1933, komt uit een gezin van 12 en woonde op de oude boerderij van Hulshof ‘Woltas’ aan de Zieuwentseweg. Ze vertelt over mei 1940, toen een meisje van bijna 7 jaar:
“Ik ben katholiek opgevoed en de meimaand is van oudsher Mariamaand. In de kamer, die alleen bedoeld was voor bezoek, hadden we een Maria-altaartje gebouwd. Daar zetten mijn zusjes en ik altijd zelf geplukte bloemen bij. Op een dag waren we in de wei aan de overkant ook weer bloemen aan het plukken: pinksterbloemen, paardenbloemen en zo. Ineens hoorden we heel veel lawaai in de lucht, heel zwaar gebrom en kwamen er zware vliegtuigen over. Wij hadden zulke machines nog nooit gezien en bang dat we waren! We renden gauw naar huis. Onze moeder zei: “Het is oorlog.” Maar wat wisten wij als kinderen nu van oorlog… We voelden ons veilig, omdat iedereen bij elkaar was. Maar de onrust van de ouders was er wel. Daar merkten we later wel het een en ander van.
In Zieuwent zelf was het in de oorlog niet zo erg, er is niet gevochten. Maar er is wel razzia geweest en één iemand is tijdens de oorlog vermoord.” (Zijn naam vinden we terug op het monument in het Gedenkpark tegenover de Werenfriduskerk.) De kerk heeft de zorg voor zijn familie op zich genomen. Er was in die tijd immers nog geen steun vanuit de overheid.
Tijdens de oorlog waren er ook onderduikers in Zieuwent. Bij Fiene thuis kwamen ook mensen. Op een gegeven moment waren ze met 18 mensen thuis. In een oude bietenkuil werd met stro een schuilplaats gemaakt, een onderduikkuil. Een stormlamp zorgde voor licht. Met de onderduikers van toen, heeft de familie altijd contact gehouden.
Men was ook in die tijd heel vindingrijk: er was geen geld in de oorlog dus van niets maakte je iets. Ook speelgoed. Een dikke prop papier en een oude binnenband, in ringetjes geknipt, strak om de prop heen gewikkeld en je had een bal!
Twee oudere zussen van Fiene zaten op de huishoudschool en hadden daar ook naailes. Toen er in de buurt 2 vliegtuigen waren neergestort, vonden zij stof van de parachutes. Dat konden ze goed gebruiken om kleding van te maken.
De Duitsers waren heel brutaal en namen de lagere school in. Waar moesten de kinderen toen naar school? Er werd gekeken naar huizen waar grote ruimtes waren en Fiene weet nog goed, dat ze maar 2 dagen in de week naar school ging, bij ‘Grote Vos’. Andere klassen waren op de andere dagen van de week aan de beurt. Potlood en een schrift moesten ze zelf meebrengen. En in de winter, toen alle brandhout er aan ging, moest elk kind ook 2 ‘knuppeltjes hout’ meebrengen. Ze snapten niet goed waarom die Duitsers er waren. Als er bombardementen waren (op Emmerik en Kleef), moesten ze onder de banken kruipen.
De bevrijding was geweldig! Heel chaotisch! Totaal geen regel, iedereen deed maar wat. Veel lawaai en iedereen was uitgelaten, heel blij. De Canadezen en Engelsen kwamen en gaven de kinderen biscuitjes. De iets grotere kinderen kregen chocola.
Na de oorlog was er tekort aan van alles. Maar ook toen waren ze vindingrijk. Jurken en rokken die te kort waren, werden verlengd met stroken stof. De hoeden werden omgedraaid, ‘gekeerd’, een veer en nieuwe strik en het kon weer.
Na zo’n twee uurtjes aan de gastvrije keukentafel, zijn we heel wat wijzer geworden. En als we tot slot vragen, hoe Fiene denkt over ‘Herdenken’ zegt ze, dat dat heel belangrijk is. De mens is door alle tijden heen niks veranderd, maar herinneringen aan toen, aan WO II, moeten we blijven delen!
Dankuwel Fiene, dat u het ook met ons hebt gedeeld.
4 en 5 mei in Zieuwent 80 jaar na de bevrijding in foto's
Zaterdag 30 november 14:00 u. werden de kunstenaars verwelkomd en bedankt door Ceciel Hummelink en de uitslag werd bekend gemaakt door de voorzitter van de beheercommissie Henry Waalderbos .
Het werk dat in de kerk mag blijven is van Toon Waalderbos.
Het werk is een afdruk van de kerk en is gemaakt van witte albast.
Ook is er door de beheercommissie besloten nummer 2 en 3 te behouden in de kerk, dat zijn Martin Harbers met het werk ‘Dorpstraat ons dorp’ en het werk van Anne-Claire Heutinck met het werk ‘Lange tafel gesprekken’ (Het laatste avondmaal).
Het werk blijft tot in eeuwigheid in de kerk, zolang de kunstenaar en de beheercommissie dat willen…
Ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van de H. Werenfriduskerk is een tentoonstelling georganiseerd.
Het thema van de tentoonstelling is "Kunstwerken, om de mensen van tòen, die de kerk met eigen handen gemaakt hebben te eren, door de mensen van nù een kunstwerk te laten maken over de kerk. Van welk materiaal dan ook: het mag van steen of hout of een schilderij zijn. Abstract of modern zijn. Als het maar een nieuw werk is van 2024 over de Werenfriduskerk!".
Iedereen werd uitgenodigd om een kunstwerk in te leveren. Ook de kinderen van de St. Jozefschool waren uitgenodigd.
In de pauze van het concert op 26 oktober zijn de kunstwerken onthuld. 29 November is de laatste dag van de tentoonstelling, behalve voor de werken van de kinderen van de basisschool. Deze werken blijven tot het einde van de kerstvakantie hangen.
Hieronder de kunstwerken van de kinderen van basisschool St. Jozef.
Dit afgelopen weekend is 125-jarige Werenfridus ‘uitbundig’ in de schijnwerpers gezet. Een verjaardagsfeest waarvoor alle Zieuwentenaren uitgenodigd waren. Zaterdagavond een korenconcert en de officiële opening van de kunstexpositie; zondagochtend een feestelijke eucharistieviering met aansluitend een heerlijke en gezellige brunch in het Witte Paard.
Zoals een van de parochianen na de mis opmerkte: “Wat een prachtige viering in een schitterende entourage! Het koor: om stil van te worden en pastoor de Jong had echt iets te vertellen!”
Samen de schouders eronder, net als 125 jaar geleden gebeurde bij de bouw van deze ‘Kathedraal van de Achterhoek’. Zowel vóór als áchter de schermen is er maandenlang aan gewerkt. En ontzettend veel tijd en energie in gestoken.
Complimenten en dank aan àlle vrijwilligers, jong en oud, die op de een of andere manier hun bijdrage geleverd hebben.
De onderstaande foto’s geven een mooie sfeerimpressie.
Eind deze maand is het dan zover: dan bestaat onze St. Werenfridus echt 125 jaar….
Voorafgaand aan dit heugelijk feit, kijken we even terug naar het jaar 1999, toen de kerk haar 100-jarig bestaan vierde.
En: velen onder ons zullen zich deze gebeurtenis nog levendig herinneren! Immers: er werden restauratie- plannen beraamd,
om het aanzien van het gebouw een ander aanzien te geven! Geen overbodige luxe: tientallen jaren was er aan het interieur weinig of niets gedaan. De jarenlange kaarsenwalm en het stof, afkomstig van de vroegere kolenstook hebben hun uitwerking op onze kerk niet gemist.
Subsidie kan er niet worden aangevraagd, de “operatie” moet geheel uit eigen middelen bekostigd worden. Op 5,5 ton wordt de opknapbeurt geschat. Het parochiebestuur stelt zich garant voor de helft van het kostenplaatje, de andere helft moet rechtstreeks uit de knip van de Zieuwentenaren komen..
Er werden heel wat acties op touw gezet om het benodigde geld bijeen te brengen. We denken bijv. aan een loterij, een veiling, activiteiten van verenigingen, vrijwillige giften en niet te vergeten een geweldige bijdrage van de stichting “Paaspop” leveren netto bijna 260.000 gulden op.
De medewerking van een grote groep vrijwilligers moet ook niet onderschat worden. Al het schoonmetselwerk in de kerk, dat aan schoonmaak toe is, wordt door de vrijwilligers met schuursponsjes gereinigd. Zo’n 1000 sponsjes zijn met het karwei gemoeid!
Velen van ons zullen zich ongetwijfeld ook de grote veiling herinneren. Wie het hoogst inzette op een bepaald artikel, kon het na betaling mee naar huis nemen. Herinneren we ons toch nog even ons aller pastoor A. W. v. d .Hengel… Bij het bieden op een damestasje, was hij de hoogste bieder en vertrok s’ avonds naar de pastorie, wat nu ons Woonzorg Zieuwent is, met het tasje onder zijn arm.
We zijn inmiddels 25 jaar verder. De Sint Werenfridus staat er nog in volle glorie. In het gebouw zelf, kunnen we niet meer spreken van het “Rijke Roomse Leven.” Maar dat is een ander verhaal, ons inziens passend bij de tijdsgeest van nu. Maar, hoe we het ook wenden of keren: door het ”Rijke Roomse Leven” waar onze voorouders zich gelukkig, gesterkt en getroost in voelden, hebben wij nu deze prachtige kathedraal van de Achterhoek!
De pastoraatsgroep.
Mijn naam is Ceciel Hummelink en ik ben getrouwd met Willie van Winterink Frans.
In 2024 zal de kerk 125 bestaan en dat wilde de beheercommissie gaan vieren. Met het hele dorp! “Feest voor het hèle dorp, ook al heb je niks met het geloof”. Dàt zou een zin worden die mij aansprak en nòg aanspreekt, “ieder op zijn manier”.
Ze spraken mij aan: “Of ik niet in de commissie 125-jarig bestaan wilde deelnemen en of ik nog ideeën had?”
Nou een idee had ik wel, maar in de commissie? Dat vond ik wel een dingetje! “Ik loop nou niet bepaald de kerk plat”, zei ik. “Dat is nu ook net de bedoeling!” zei men, “we willen voor iedereen een feest, ook al denk je anders over het geloof.”
Dus daar zat ik de eerste vergadering dan. “En heb je nog een idee?” vroeg men.
Mijn antwoord daarop was : ”Ja!….ik wil heel graag een expositie van kunstwerken houden in de kerk. Kunstwerken, om de mensen van tòen, die de kerk met eigen handen gemaakt hebben te eren, door de mensen van nù een kunstwerk te laten maken over de kerk.
Van welk materiaal dan ook: het mag van steen of hout of een schilderij zijn. Abstract of modern zijn. Als het maar een nieuw werk is van 2024 over de Werenfriduskerk!”
En men zag dat idee wel zitten. “Zet het maar in gang” zei men.
Dus ik mocht aan de slag. Eerst maar eens een tekst opstellen om uitleg te geven. En om op te hangen, om de creatieveling net zo enthousiast te krijgen als ik.
En ik wilde een gemêleerd gezelschap, niet alleen volwassenen, maar ook kinderen.
Dat bleek niet echt eenvoudig. Tot ik van iemand een goede tip kreeg om deze groep mensen te bereiken. Plus: mensen worden graag persoonlijk gevraagd.
Veel kunstenaars heb ik bezocht en persoonlijk aangesproken. En ze moesten ook de tijd krijgen om inspiratie op te doen in de kerk. Het was goed fijn dat we ze op tijd benaderd hadden, zodat er geen druk op lag.
Met behulp van mond-op-mond reclame bij kunstenaars onderling is het gelukt!
Het gezelschap dat aan de slag is geweest, bestaat uit een aantal professionele en amateur kunstenaars: schilders, beeldhouwers, steenbewerkers, en kinderen, met en zonder rugzakje. We zijn tot nu toe ongeveer met 26 personen.
En wat ik er tot nu toe van gezien heb, zitten er prachtige werken tussen.
Met hulp van de commissieleden en van een plaatselijke ondernemer, hebben we voor de expositie nu iets in gedachten, dat best uniek in zijn soort is.
Er is er een prijs aan verbonden! Het mooiste werk mag tot in de eeuwigheid in de kerk blijven staan of hangen. De bezoeker bepaalt door middel van een stem uit te brengen, welk werk en van wie dat zal zijn.
De opening van de expositie is in de pauze van de korenavond (26 oktober a.s.) en de werken zullen een maand lang te zien zijn.
Ik ben de kunstenaars erg dankbaar dat ze hier aan mee gewerkt hebben: zonder kosten-vergoeding en op eigen risico. Zonder hen was dit allemaal zeker niet gelukt.
En ik? Ik heb er zin in.
Ceciel.
14 januari 2026
|